ഇവിടെന്റെ താതനാം സൂര്യന് മരിക്കുന്നു
ഇവിടെയെന് പകലുകള് എരിഞ്ഞടങ്ങീടുന്നു
ഇനിയില്ലുഷസ്സിന്റെ വെള്ളിവെളിച്ചങ്ങള്
തമസ്സിന് തിരശീല എന് മുന്നില് വീഴുന്നു
ഇവിടെ ഞാന് തളരുന്നൊ, രനാഥയായ് മാറുന്നു.
ഓര്മ തന് പിന്നാമ്പുറങ്ങളിലെവിടെയോ
ഒരു വസന്തോത്സവത്തിന് വര്ണങ്ങള് ചിതറുന്നു.
പടിയിറങ്ങിപ്പോയ നിറവസന്തത്തിന്റെ
കാഴ്ചകളാലെന്റെ കണ്ണുകള് പുകയുന്നു,
പാതിയില് മുറിഞ്ഞ ഗാനത്തിന് ഈണമെന്
തൊണ്ടയിലൊരു ഗദ്ഗദമായ് കുരുങ്ങുന്നു,
പകുതിക്ക് വെച്ച് നീ മീട്ടാന് മറന്ന
വീണതന് തന്തികള് വിറയാര്ന്നു തേങ്ങുന്നു.
ഇളവെയില് പോലെ നീ സ്നേഹം പകര്ന്നോരീ
വീടിന്റെ മുറ്റത്ത് കരിനിഴല് വീഴുന്നു,
സ്നേഹത്തിന് മഴവില്ല് വിരിയിച്ചൊരാ-
കാശചെരിവിന്നു കാര്മുകില് മൂടുന്നു.
അന്തമില്ലാത്ത വസന്തോത്സവങ്ങളില്
ഒരു കുഞ്ഞുപൂവായ് ചിരിതൂകി വിലസുവാന്
നിന് വിരല്ത്തുമ്പില് തൂങ്ങി നടക്കുന്ന
പിഞ്ചിളം പൈതലായ് പുഞ്ചിരി തൂകുവാന്
നിന് നെഞ്ചിന് ചൂടേറ്റുറങ്ങിയുണരുവാന്
നീ പാടും താരാട്ടിന്നീണമായ് മാറുവാന്
ഒരു സൂര്യപുത്രിയായ് ഇനിയും ജനിക്കുവാന്
എന്നുമെന് സൂര്യനായ് നീ വിളങ്ങീടുവാന്
ഇനിയെത്ര കാലം തപസ്സു ചെയ്യേണ്ടു ഞാന്?